«Πραγματικά υπάρχει μια σοβαρή διαφοροποίηση στη δασική νομοθεσία. Δυστυχώς με το άρθρο 152 πρέπει οι πολίτες να έχουν τίτλους ιδιοκτησίας έως την 1/7/2001. Αυτό είναι αδύνατο στη Ζάκυνθο, διότι με την σεισμοπυρκαγιά του 1953 έγιναν στάχτη όλα αυτά τα έγγραφα.

Είναι νομικά πασίδηλο και το δέχονται όλες οι βαθμίδες των δικαστηρίων, καθώς και η δημόσια διοίκηση, ότι δεν υπάρχουν συμβόλαια στη Ζάκυνθο από το 1953 και παλιότερα.

Δεν είναι μια τελειωμένη κατάσταση όλο αυτό που συμβαίνει, όμως τα δασαρχεία με το νέο Νόμο του 2021 θα βρίσκονται σε προνομιακή θέση έναντι των πολιτών. Και τα δύο μέρη θα πρέπει να έχουν τίτλους, όμως ένας απλός πολίτης δύσκολα κερδίζει μια υπόθεση όταν απέναντί του είναι υπηρεσία του κράτους.

Ήδη το πρόβλημα αυτό μας απασχολεί κυρίως όταν γίνονται μεταβιβάσεις ακινήτων. Ο Δικηγορικός Σύλλογος Ζακύνθου βρίσκεται σε εγρήγορση και ζητά την κατάργηση αυτού του Νόμου, που μόνο προβλήματα δημιουργεί.

Οι αντιδράσεις στη Λευκάδα ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα. Από κει και πέρα ο Δήμος Ζακύνθου προχωρά κανονικά τις διαδικασίες για το Κτηματολόγιο με πολλές βεβαίως δυσκολίες, αφού υπάρχουν διάφορες αστοχίες ακόμη και στους τίτλους, που είχαν συνταχθεί τα παλιότερα χρόνια.

Επίσης ο Δήμος σε συνεργασία με τους προέδρους των ορεινών περιοχών, κατέθεσε στο Ειρηνοδικείο Ζακύνθου όλα εκείνα τα στοιχεία που μας προσκόμισαν…».