«Είμαι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών σε θέματα περιβάλλοντος και κλιματικής αλλαγής.

Αποφάσισα να εμπλακώ για πρώτη φορά με τον ενεργό ρόλο στην πολιτική ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, γιατί βαρέθηκα μετά από τόσα χρόνια να ακούω όλους να παραπονιούνται, να σχολιάζουν, να επικρίνουν την ευνοιοκρατία, την αναξιοκρατία, τους θεσμούς που διαβρώνονται και την έλλειψη δημοκρατίας.

Οπότε θεώρησα ότι μετά από 25 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, έχω πια και την ωριμότητα και την γνώση, αλλά και την βούληση να μπορώ να συμβάλλω και εγώ στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Κατέρχομαι στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ, γιατί εκεί ιδεολογικά είναι η «συγγένειά» μου, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες και επομένως είναι ο χώρος στον οποίο νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω.

Η κλιματική αλλαγή, η βιωσιμότητα και η ανθεκτικότητα των υποδομών και των οικοσυστημάτων, είναι οι άξονες που διαρθρώνουν το πρόγραμμά μας και προσεγγίζουμε τους πολίτες, τους επιστήμονες και τους φορείς, προκειμένου να έχουμε ένα πρόγραμμα το οποίο θα έχει αποδοχή.

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν προέρχομαι από αυτό που λέμε κομματικό σωλήνα. Πατάω στα δικά μου πόδια και αυτό θεωρώ πως είναι και το πλεονεκτημά μου, διότι δεν έχω εξαρτήσεις.

Είμαι επιστήμονας και όχι ακαδημαϊκός, που σημαίνει ότι πράττω και δεν αρκούμαι σε θεωρίες. Με αλλά λόγια, δεν έχω καμία σχέση με τις διασημότητες που βλέπουμε στα κεντρικά ΜΜΕ και τους πολιτικάντηδες.

Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή οργανώνει τις δυνάμεις του, το ΠΑΣΟΚ έχει επεξεργασμένες θέσεις, αποτελεί – κατά την προσωπική μου άποψη – μια εναλλακτική πρόταση προς την κυβέρνηση και νομίζω ότι είναι εφικτός ο στόχος. Και ο στόχος έχει να κάνει με την ενίσχυση των ποσοστών και την κατάκτηση της δεύτερης θέσης.

Υπήρξα Αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών και ερχόμουν συχνά στη Ζάκυνθο με σπουδαστές, στα πλαίσια μεταπτυχιακού προγράμματος. Μας φιλοξενούσε η Μητρόπολη.

Τις προηγούμενες ημέρες ήμουν ξανά στο νησί και είχα συνάντηση με στελέχη και φίλους της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μου ανέφεραν πως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα είναι το νερό.

Εντυπωσιάστηκα αρνητικά από το γεγονός πως το νερό του ξενοδοχείου στο οποίο διέμενα, ήταν υφάλμυρο. Φαίνεται πως λείπει η πολιτική βούληση για να επιλυθεί το πρόβλημα.

Οι πολιτικοί στη Ζάκυνθο δεν πρέπει να αυτενεργούν, αλλά να ακούνε τους επιστήμονες. Η λύση της αφαλάτωσης πρέπει να είναι η έσχατη. Να εξαντληθούν πρώτα όλα τα άλλα περιθώρια που υπάρχουν…».