«Η ανακοίνωση που εξέδωσαν οι Νομαρχιακές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ στα Ιόνια Νησιά καταγράφει τις δυσκολίες που υπάρχουν στη διαχείριση των υδάτινων πόρων, ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο που οι ανάγκες στις τουριστικές περιοχές είναι πιο αυξημένες.

Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, διότι τα επίσημα στοιχεία για τα αποθέματα του νερού στη χώρα μας είναι άσχημα. Έχει σημάνει συναγερμός, διότι η Ελλάδα βρίσκεται στη 19η θέση παγκοσμίως σε ό,τι αφορά τη λειψυδρία.

Μια κυβέρνηση όμως, που θέλει να επιλύσει ή να περιορίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, πρέπει να κατανοήσει το εξής: Στην Ευρώπη χάνεται το 25% του πόσιμου νερού κατά μέσο όρο από τα διάτρητα δίκτυα, ενώ στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει κατά 50%. Στη Ζάκυνθο, όπως μου λέτε, το ποσοστό είναι ακόμη μεγαλύτερο (70%)!

Οι απώλειες είναι μεγάλες και θα έπρεπε μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων να δοθούν χρήματα για να επισκευαστούν τα δίκτυα και να μην έχουμε διαρροές.

Επίσης, η κυβέρνηση θέλει να συγχωνευθούν οι 700 ΔΕΥΑ ανά την Ελλάδα, που παίζουν ένα σημαντικό κοινωνικό ρόλο.

Αυτό που προσπαθεί να κάνει η ΝΔ είναι να εφαρμόσει ένα «μοντέλο ΔΕΗ» στο νερό και να λειτουργεί με τη λογική του κόστους-οφέλους.

Αντί οι παρεμβάσεις να έχουν στόχο την ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων με τις ενέργειες που περιέγραψα πιο πάνω, επιχειρούν να υπάρχει πεδίο κερδοσκοπίας στο νερό, όπως συμβαίνει στο ρεύμα!

Οι ΔΕΥΑ έπρεπε να ενισχυθούν με μόνιμο προσωπικό και με έργα. Υπήρχαν πολλά χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης τα οποία δεν αξιοποιήθηκαν για τέτοιους σκοπούς.

Χρειαζόμαστε ένα εθνικό σχέδιο για τους υδάτινους πόρους, με εξοικονόμηση νερού σε ύδρευση και άρδευση. Μέσα από τις δημόσιες επενδύσεις θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε περιβαλλοντικό ισοζύγιο, ώστε αυτό να μην κινδυνεύει στην παρούσα φάση.

Η αφαλάτωση θα μπορούσε να είναι μια λύση για περιοχές που αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα με τη λειψυδρία και εφόσον δεν υπάρχει κάποια άλλη εναλλακτική.

Αποτελεί όμως το Ω και όχι το Α από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε. Το Α για εμάς είναι η επισκευή των διάτρητων δικτύων.

Επιπροσθέτως, η αφαλάτωση είναι μια… φαραωνική λογική με πολύ υψηλό κόστος. Οι πολίτες θα πληρώνουν ακριβούς λογαριασμούς και θα λένε το νερό-νεράκι.

Οι αφαλατώσεις κοστίζουν ακριβά, είναι ενεργοβόρες και περιβαλλοντικά επιβλαβείς.

Τα τελευταία έξι χρόνια η κλιματική κρίση επιδεινώθηκε και υπάρχει ξηρασία, γι αυτό και βλέπετε πως τα δάση καίγονται με καθολικό τρόπο.

Η εμπλοκή ιδιωτών στο νερό δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα και θα είναι αποτυχία. Αυτό που σας λέω συνέβη και σε πάρα πολές άλλες χώρες.

Στη Γαλλία, το Παρίσι, μετά από δεκαετίες ιδιωτικής διαχείρισης από πολυεθνικές (Veolia και Suez), επέστρεψε η διαχείριση του νερού στο δημόσιο έλεγχο. Το αποτέλεσμα ήταν μείωση στα τιμολόγια, μεγαλύτερη διαφάνεια και επενδύσεις με κοινωνικό πρόσημο.

Στη Γερμανία, το Βερολίνο ανέκτησε τον δημόσιο έλεγχο του δικτύου ύδρευσης το 2013, μετά από μαζικές κινητοποιήσεις και δημοψήφισμα. Το παράδειγμα του Βερολίνου έγινε σύμβολο του κινήματος “remunicipalisation” σε όλη την Ευρώπη.

Στη Βαρκελώνη, μετά από χρόνια με υψηλές τιμές και έλλειψη διαφάνειας από τον ιδιώτη πάροχο, δημιουργήθηκε δημόσια μη κερδοσκοπική εταιρεία, με στόχο όχι το κέρδος αλλά την καθολική πρόσβαση και την περιβαλλοντική προστασία.

Ακόμα και στις ΗΠΑ, δεκάδες πόλεις, όπως η Ατλάντα και η Ινδιανάπολη, ανέκτησαν τον έλεγχο των δικτύων τους, όταν διαπίστωσαν ότι οι ιδιωτικές συμβάσεις οδηγούσαν σε χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών και αυξήσεις στους λογαριασμούς.

Η λειψυδρία δεν αντιμετωπίζεται με ιδιωτικοποιήσεις ούτε με επικοινωνιακές φιέστες και αλλεπάλληλες υποσχέσεις που συνεχώς διαψεύδονται, όπως αυτές που ακούσαμε πολλές φορές από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του.

Αντιμετωπίζεται με ενίσχυση των δημόσιων φορέων, σοβαρό σχεδιασμό για την εξοικονόμηση και ανακύκλωση του νερού, αλλαγές στην αρδευτική πολιτική, με δημόσιες επενδύσεις σε δίκτυα και υποδομές, με περιβαλλοντική ευθύνη, προκειμένου η κατάσταση να μη γίνει μη αναστρέψιμη…».