«Είχα την τύχη να συμμετάσχω σε μια ωραία συναυλία προς τιμήν του εξαίρετου συνθέτη, Ηλία Ανδριόπουλου, στο Λόφο του Στράνη. Έλαβαν μέρος οι χορωδίες «Φιόρο του Λεβάντε», του Παναγιώτη Μαρίνου, της Φανερωμένης και από τον Πύργο, που ήταν προσκεκλημένη μας.

Μια εξαιρετική και καθ’ όλα πετυχημένη μουσική εκδήλωση, την οποία όμως αμαύρωσε και στιγμάτισε η αδιαφορία των αρχών, δήμου και περιφέρειας, για τον ιστορικό για τη Ζάκυνθο και για όλη την Ελλάδα χώρο, το Λόφο του Στράνη.

Ο ιερός αυτός χώρος, όπου ο εθνικός μας ποιητής, εμπνεύστηκε και έγραψε τον εθνικό μας ύμνο καθώς και τους «ελεύθερους πολιορκημένους» και που σήμερα αποτελεί πόλο έλξης για ντόπιους και ξένους επισκέπτες, βρίσκεται σε πλήρη εγκατάλειψη.

Με το που στρίβει κανείς δεξιά στο πλακόστρωτο, που οδηγεί στο Λόφο, αρχίζουν οι οδυνηρές εμπειρίες και εκπλήξεις που σου δημιουργούν θλίψη και οργή.

Ο πεζόδρομος στο σκοτάδι, δύσκολα μπορεί κάποιος να ανέβει και πολύ περισσότερο να κατέβει χωρίς τον κίνδυνο ατυχήματος. Μέλος της χορωδίας «Φιόρο του Λεβάντε» τραυματίστηκε. Άλλη μια κυρία γλίστρησε σε λαμαρίνα και έπεσε.

Πλάκες, που μάλλον περίσσεψαν απ’ την πλακόστρωση, παρατημένες στην άκρη του πεζοδρομίου. Ξηλωμένος και επικίνδυνος ο πεζόδρομος σε κάποια σημεία!

Και αφού μετά κόπων και βασάνων φτάνει κανείς στο χώρο της μικρής πλατείας με το θεατράκι εκεί δοκιμάζει το δεύτερο “ηλεκτροσόκ” που σου ανεβάζει την πίεση και σκέφτεσαι πόσο, μα πόσο ανεύθυνοι και ανίκανοι είναι οι αιρετοί μας.

Το άγαλμα του εθνικού μας ποιητή αφώτιστο, μέσα στο μαύρο σκοτάδι, γιατί έτσι, προφανώς, ταιριάζει σ’ αυτόν που ύμνησε το φως της λευτεριάς!

Στον δε ιστό κρέμονται δύο “σημαίες” σκισμένες. Ντροπή για την Ελλάδα, ντροπή και για τη Ζάκυνθο του πολιτισμού!

Όλοι σχολίαζαν με τα χειρότερα λόγια την κατάντια του νησιού μας. Τριτοκοσμική σε κάθε περίπτωση η κατάσταση όταν ανάβεις το φως του κινητού σου τηλεφώνου, προκειμένου να βλέπεις για να μην πέσεις κάτω…».