Στην πρωινή εκπομπή του ΠΡΙΣΜΑ 90,2 Καλημέρα Ζάκυνθος μίλησε σήμερα το πρωί η Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτρια – Επιστημονική Συνεργάτιδα Κοινωνικών Δομών Δήμου Ζακύνθου, Μαίρη Καρακασίδη. Η κα. Καρακασιδη μίλησε για την εξαιρετική ημερίδα που διοργάνωσε το Τμήμα Παιδείας του Δήμου Ζακύνθου, με αφορμή τις σύγχρονες ανάγκες και δυσκολίες που αντιμετωπίζει το σχολείο και η οικογένεια, θέλοντας να στηρίξει έμπρακτα τους δημότες και την σχολική κοινότητα με θέμα «Σχέση γονέα – παιδιού, σχέση γονέα – σχολείου» στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Ρίζας στο Σκουλικάδο. Επίσης, μίλησε για την ενδοοικογενειακή βία και την παιδική παραβατικότητα.

Η κα. Καρακασίδη σχετικά με την ημερίδα, τόνισε:

“Είμαι πολλή χαρούμενη που καταφέραμε να συγκεντρώσουμε αυτόν τον κόσμο. Ξέρετε, οι γονείς τα τελευταία χρόνια δεν έχουν δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τέτοιες εκδηλώσεις και πραγματικά είναι μεγάλη μας χαρά που ήρθαν και έδωσαν και τον τόνο τους, διότι μετά τις ομιλίες ακολούθησε ένας εποικοδομητικός διάλογος με τη συμμετοχή πολλών γονέων. Νομίζω ότι αυτό το χρειαζόμαστε γιατί βλέπετε στην κοινωνία πόσα συμβάντα καθημερινά μας στεναχωρούν και μας προβληματίζουν”.

Για την πρόσφατη καταγγελία κατά της μητέρας που κακοποιούσε τα υιοθετημένα της παιδιά, στη Ζάκυνθο, είπε τα εξής:

“Εγώ, σαν ψυχολόγος, διαπιστώνω ότι η ψυχική ασθένεια, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί στον πληθυσμό. Και νομίζω ότι χρειάζεται να μας προβληματίσει και να δείξουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάνε σε έναν ειδικό και δεν ζητάνε βοήθεια. Δεν θα έπρεπε να είναι ταμπού αυτό. Θα πρέπει να το ξεπεράσουμε, νομίζω.

Όλα αυτά τα φαινόμενα δείχνουν ότι υπάρχει μία ψυχική ασθένεια πίσω από όλα αυτά. Αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία. Δεν μπορούμε να είμαστε βίαιοι ή να έχουμε τέτοιες συμπεριφορές χωρίς μέσα από την ψυχή μας να μην υπάρχουν πολλά σκοτάδια.

Πολύ συχνά κάνουμε λόγο για το κατά πόσο μία υιοθεσία είναι καλή να συμβαίνει και κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Κάνω αυτή τη δουλειά 15 χρόνια και πολλές φορές έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους που είτε είναι τοποθετημένοι είτε θέλουν να υιοθετήσουν. Ξέρετε, είναι πολύ δύσκολο να πετύχει μία υιοθεσία. Πολλές φορές και τα βιολογικά παιδιά κάποιου μας φέρνουν σε πολλή δύσκολη θέση (υπάρχουν εντάσεις, συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια) και πάλι υπάρχουν προβλήματα.

Μπορεί να φαίνεται περίεργο αυτό που λέω, γιατί πολλές φορές λέμε πόσο καλή πράξη είναι η υιοθεσία. Θα σας πω ότι σήμερα περνάει πολλή μεγάλη κρίση ο θεσμός της οικογένειας και διαπιστώνω πόση βία και ψυχολογική και όχι μόνο σωματική υπάρχει.

Στις περισσότερες οικογένειες διαπιστώνω και πολλή ψυχολογική βία. Τελικά συνηθίζουμε και ζούμε με αυτή. Και ξέρετε αυτό διαστρεβλώνει πολύ τα πράγματα. Η βία αναπαράγει βία και θα ήθελα να πω και τούτο. Σήμερα με την είδηση αυτή που κάνει τον γύρο του κόσμου, με στεναχωρεί που διαπιστώνω τον θυμό και την βίαιη έκφραση κάποιων ανθρώπων κάτω από τα σχόλια. Σκεφτείτε κάτι ότι αυτά τα σχόλια τα διαβάζουν τα παιδιά μας. Τι πρότυπο δίνουμε;

Φανταστείτε αυτές τις δύο παιδικές ψυχές (σ.σ. ο 12χρονος και η 9χρονη αδερφή του) που έφυγαν από τους βιολογικούς τους γονείς, πήγαν στο “Χαμόγελο του Παιδιού” και μετά στη συγκεκριμένη οικογένεια που τα υιοθέτησε, εδώ στο νησί, και να αντιμετωπίζουν στην πορεία όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και να πρέπει και πάλι να γυρίσουν πίσω. Καταλαβαίνετε τι έχει γίνει μέσα στην παιδική ψυχούλα τους έχοντας κάνει όλη αυτή τη διαδρομή και δεν ξέρουμε που μπορεί να καταλήξουν αυτά τα παιδιά.

Διαπιστώνω ότι τα σημερινά παιδιά είναι πολύ συναισθηματικά παραμελημένα. Οι γονείς ασχολούνται πολλές ώρες με την εργασία τους και τα παιδιά τα αφήνουν πολλές ώρες είτε στο σχολείο, είτε σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Τα σημερινά παιδιά είναι κουρασμένα, πολύ αγχωμένα, χωρίς ελεύθερο χρόνο.

Η σημερινή οικογένεια πρέπει να ξανά τοποθετηθεί στο ρόλο της και να δει τις ευθύνες της. Συγγνώμη και δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν όμως εγώ διαπιστώνω, καθημερινά, την ανυπαρξία της οικογένειας και του ρόλου της και γι αυτό έχουμε όλα αυτά τα φαινόμενα.

Έχουν χαθεί ο διάλογος και οι οικογενειακές στιγμές. Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται μόνο τον ποιοτικό χρόνο. Χρειάζονται άπλετο χρόνο.

Συνομιλώ καθημερινά με δασκάλους και μου λένε ότι καλούν τους γονείς για ενημέρωση και δεν πάνε. Τα παιδιά δεν έχουν πυξίδα γιατί δεν έχουν θετικά πρότυπα. Δεν συζητάμε. Δεν ασχολούμαστε. Επίσης η ανεξέλεγκτη χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά μας τους κάνουν μεγάλο κακό.

Τέλος, υπάρχει αυξημένη χρήση των ναρκωτικών ουσιών εκεί έξω. Αν γνώριζαν οι γονείς τι γίνεται με το πρόβλημα αυτό σίγουρα δεν θα άφηναν τα παιδιά τους, στα 13 και στα 14 τους, να βγουν τόσες ώρες και τόσο μόνα τους.

Πρέπει να δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στα παιδιά μας για να μας μιλήσουν και να προλάβουμε έτσι τα χειρότερα”.