«Ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), προσκλήθηκα στη Ζάκυνθο από το τοπικό σωματείο μας για να συζητήσουμε θέματα που τους απασχολούν.

Είναι θετικό ότι σε σχέση με το παρελθόν τώρα υπάρχει εργασιακή ειρήνη, ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν και έχουν να κάνουν, κυρίως, με την υποστελέχωση και το κύμα των μαζικών αποχωρήσεων των εργαζομένων από το Εθνικό Σύστημα Υγείας, εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν, αλλά και λόγω των χαμηλών αμοιβών.

Η Ζάκυνθος είναι μια νησιωτική περιοχή και δεν αποτελεί έναν ελκυστικό προορισμό για να έρθουν εδώ γιατροί. Ένας γιατρός παίρνει 1.850 ευρώ μηνιαίως, ενώ ένας διασώστης 800 ευρώ.

Κανείς από τους δύο όμως, δεν επιλέγει να έρθει στο νησί, διότι το κόστος ζωής είναι υψηλό και τα χρήματα δεν επαρκούν. Όπως με ενημέρωσε ο Διευθυντής της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας, από τις 200 οργανικές θέσεις, εργάζονται μόλις 120 άτομα.

Ταυτόχρονα, υπάρχει μόνο ένας γιατρός στην Παθολογική Κλινική, δύο στην Καρδιολογική με έναν ακόμη γιατρό να κάνει εφημερίες από την Πρωτοβάθμια περίθαλψη, τρεις γιατροί στη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού με πολλούς ασθενείς από τη Ζάκυνθο να ζητούν να κάνουν αιμοκάθαρση ακόμη και σε νοσοκομεία των Αθηνών.

Σαφώς το νοσοκομείο της Ζακύνθου δεν είναι στην κακή κατάσταση που βρίσκονται νοσοκομεία άλλων περιοχών, όμως εμείς επισημαίνουμε τις ελλείψεις που υπάρχουν.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα κάνει προσλήψεις, όμως με τους ρυθμούς που κινείται το ΑΣΕΠ στη χώρα μας, αυτή η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε πέντε χρόνια. Μέχρι τότε το ΕΣΥ θα χάνει περίπου 300 άτομα, ετησίως. Πότε θα αναπληρωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πως θα λειτουργήσουμε εύρυθμα;

Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν, να αναδεικνύουμε τα προβλήματα, διότι με τα μνημόνια το ΕΣΥ πήρε τον κατήφορο. Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, όμως οι υγειονομικοί ακόμη δεν έχουν ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ανέφερε πως η Υγεία είναι ο μεγάλος ασθενής στην πατρίδα μας. Συμφωνούμε μαζί του. Και εμείς τα ίδια λέμε.

Προκηρύξεις γίνονται, όμως γιατροί δεν έρχονται. Χρειάζεται η Πολιτεία αρχικά, αλλά και οι τοπικοί φορείς σε δεύτερη φάση, να δώσουν κίνητρα σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους επιδοτούν το ενοίκιο. Πόση πλάτη να βάλουν οι εργαζόμενοι; Απαιτείται και η συνδρομή των τοπικών κοινωνιών για να δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες…».