Σε μια Ευρώπη που αλλάζει και που έχει ως τώρα ανάγει την πολιτική συνεργασιών στην κυβερνητική πορεία μιας χώρας ως προϋπόθεση, η Ελλάδα δύσκολα θα αποτελέσει εξαίρεση. Δεν λείπουν βέβαια οι φωνές (Κυρίως στα μεγάλα κόμματα) που αντιτίθενται στις οιοδήποτε συνεργασίες προβάλλοντας την αυτονομία τους, ενώ κομπάζουν ότι δεν θα συγκυβερνήσουν με κανένα κόμμα. Αυτό κι αν είναι μικρομεγαλισμός, ανευθυνότητα έως και γραφικότητα…

Αλήθεια όταν διακηρύσσεται σε όλους τους τόνους αυτονομία ενός κόμματος τι ακριβώς εννοούν; Κατά την γνώμη μου είναι το πλέον άστοχο επιχείρημα αφού ένα κόμμα εξ ορισμού είναι αυτόνομο από τα υπόλοιπα. Να μη τα μπερδεύουμε… Άλλο πράγμα η αυτονομία κι άλλο πράγμα οι διαχωριστικές γραμμές και η πολιτική συμμαχιών (με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις).

Επικρίνουν το ΠΑΣΟΚ ότι έχει θέσει ήδη όρους στις συνεργασίες… Μα είναι το μόνο κόμμα που τόλμησε να μιλήσει σοβαρά για συνεργασίες… Ανέκαθεν κριτήριο προοδευτικότητας ενός αυτοαποκαλούμενου κεντρώου σοσιαλιστικού κόμματος είναι η θετική του στάση τόσο απέναντι στη δημοκρατική Αριστερά όσο και στη δημοκρατική Δεξιά, ακόμα κι αν δεν συνεργάζεται μαζί τους (βλέπε τακτική Ανδ. Παπανδρέου). Και προλαμβάνω μερικούς και το επαναλαμβάνω… Ακόμα και αν δεν συνεργάζεται…

Καλούν το Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να δηλώσει προκαταβολικά με λεπτομέρειες τι σκέφτεται στο θέμα των συνεργασιών. Και ο πιο αφελής γνωρίζει ότι όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος… Μα τότε με αυτή την λογική το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να διεκδικεί την ψήφο στις εκλογές. Μπορεί, απλώς, να υποδείξει μία κατεύθυνση και να πάνε εκεί απευθείας οι ψηφοφόροι. Γιατί να κάνει τον μεσάζοντα, σε βάρος του κόμματός του, ώστε να πανηγυρίζουν άλλοι;

Όσο για τα ονόματα… Παραδόξως εδώ υπάρχει «συναίνεση» Ν.Δ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αμφότεροι διατείνονται «ότι εάν στις επόμενες εκλογές σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, προς σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας, επικεφαλής θα πρέπει να είναι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος» …. Τώρα βέβαια θα αναρωτηθεί κάποιος. Για ποιον λόγο ψηφίζουμε μια παράταξη; Για το πρόγραμμα της, η για τον αρχηγό της; Γιατί αν η λαϊκή ετυμηγορία, όπως υποστηρίζουν, προσβάλλεται από τη μη συμμετοχή του αρχηγού του 1ου κόμματος στο πρωθυπουργικό θώκο (μιλώντας για κυβέρνηση συνεργασίας), φανταστείτε πόσο περισσότερο προσβάλλεται η λαϊκή ετυμηγορία αφού τα βαρύγδουπα προγράμματα των κομμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από το μέσο υφαρπαγής της ψήφου για την διεκδίκηση της πρωθυπουργίας…

Ο Ανδρουλάκης δεν είναι, λοιπόν, υποχρεωμένος να ανοίξει τα φύλλα του προεκλογικά. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη δυναμική ανόδου και οφείλει να εργαστεί για να ενισχύσει την αυτοδυναμία του. Η μόνη επιλογή που έχει είναι να ανεβάσει την αξιοπιστία και τα ποσοστά του κόμματος του, όχι να γίνει μπαλαντέρ ή νεροκουβαλητής. Θα ήταν δε άτοπο να συζητάει για ονόματα και λεπτομέρειες, πριν την κάλπη καθώς οι ψηφοφόροι και η δυναμική ανόδου είναι αυτοί που θα ορίσουν τη θέση που θα έχει στο πολιτικό σκηνικό. Άλλο να καθίσεις στο μετεκλογικό τραπέζι με ποσοστό 7% και άλλο με 15-16%.

Όπως και να’ χει πάντως όλα τα κόμματα αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αναμετρηθούν με τη σκληρή πραγματικότητα, ανοίγοντας τα χαρτιά τους.

Οι κόκκινες γραμμές, οι ίσες αποστάσεις, ο διμέτωπος αγώνας, οι εσκεμμένες ασάφειες και τα στρογγυλεμένα λόγια είναι ακροβασία στο τεντωμένο σχοινί της ακυβερνησίας με χάσκοντα από κάτω το γκρεμό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι χάντρες για ιθαγενείς.

Στρούζας Γιώργος